Essays/Articles

Here are few articles around poetry to help you understand the art form much better and have a better conviction to be a poet.

Essays/Articles, Miscellaneous

The Comeback Art: Returning to What You Love

One of my favourite pages from my junk journal <3

When I was a child, I loved doodling, playing with colours, and crafting without worrying about how it would turn out or how Instagrammable it would look. I didn’t think about whether it could earn me a penny, become a business, or fit into any philosophy of what “art” should be. I never asked if my work was sustainable or eco-friendly.

The only thing that mattered then was the joy of creating. The only interruption? My Amma yelling a bit about the mess I made around the house but that too was part of the game. And it was aaaaaaaaaaaallllllllll worth it when I got to see my finished work: good, bad, or gloriously ugly.

“Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up.” – Pablo Picasso

Back then, I felt joy—pure, unfiltered joy—just being immersed in creating something, whether it turned out the way I imagined or not. I felt proud whenever I had something I’d made from scratch. I simply tried, without seeking validation, likes, or hearts.

But somewhere along the way, growing up changed that. Hobbies became content. Creativity turned into a checklist: Is it aesthetic? Insta-worthy? Can it earn something? And slowly, the joy faded under the weight of those expectations. My interest in creating began to slip away not because I didn’t love it anymore, but because I was subconsciously trying to give it “value” that others could see.

But the thing is, the moment you start judging your art, you stop making it for yourself.

It took me years to realize that the real value of art lies not in its product but in its process—in the effort, in the flow, in the quiet joy of losing yourself to something you love. It’s about becoming one with what you create, about that mindful stillness that only comes when your hands are busy and your heart is light.

And once that truth hit me, there was no stopping. I went back to scraps and bits, to junk journaling, to binding papers into journals, to making poetry zines, to splashing colours just for the fun of it. Art came back, not as a hustle, but as healing.

“Art is not a thing; it is a way.” – Elbert Hubbard

The comeback art is here to stay, and this time, it’s not here to impress but to express. To play, to breathe, to simply be.

A random page from my art journal

This post is part of the Blogchatter Half Marathon.

Suggested Read:

Visual Poetry: A Simple Introduction
Essays/Articles, Miscellaneous

A Goodbye Letter to Writer’s Block

Dear Writer’s Block,

Let’s not pretend we don’t know each other. You’ve been that uninvited guest who shows up without notice, overstays your welcome, and leaves a mess behind. For the longest time, I let you sit around, take up space, and even believed your lies that I couldn’t write.

According to Oxford Languages, you’re “the condition of being unable to think of what to write or how to proceed with writing.” Sounds polished, almost respectable. But honestly? I’ve come to believe you’re either a scam or proof that someone hasn’t yet found their rhythm as a writer.

And before you take offence, let me confess—I’ve been your loyal subscriber. I’ve blamed you for my half-written drafts, delayed posts, and that long list of “to-publish” pieces quietly sitting in my drive. You made it easy for me to say, “Oh, I have writer’s block,” instead of admitting I was afraid, uncertain, or simply distracted.

But things began to shift when I noticed something. Even on days I told myself I wasn’t writing, I was still writing. Maybe not on paper, but definitely in my head. I was collecting ideas, processing emotions, scribbling lines on my phone, and underlining words in books that stirred something in me. I was living as a writer, just without pressing publish.

That’s when I realised that you’re a scam. Not even a myth, just a well-marketed excuse. Writers talk about you, glorify you, and secretly hide behind you when fear takes over. I know because I did exactly that. You gave me comfort when I didn’t want to face my own resistance.

And if by any chance you’re not a scam, then maybe I’ve simply outgrown you. Because a real writer, I’ve learned, doesn’t wait for perfect words. We write when the sentences stumble, when the metaphors don’t click, when the page looks unimpressed. We read, rewrite, pause, and return. We collect pieces of the world quietly until one day, everything starts flowing again.

So, dear Writer’s Block, this is my official goodbye. Thank you for showing up when I needed someone to blame. But I don’t need you anymore. This time, words have returned with conviction, with clarity, and with the calm of someone who knows she was never really blocked… just becoming.

With affection (and a hint of relief),
A Writer Who Finally Stopped Waiting for You

Suggested Read:

This Time Words Returned With Conviction

This post is part of the Blogchatter Half Marathon.

Essays/Articles, Miscellaneous

This Time Words Returned With Conviction

It felt like I was married to one and having an affair with another, and it was hard to accept the truth or let go of either. Before you jump to conclusions, I’m talking about my marriage with Math and my love affair with writing.

Having graduated with a master’s degree in Math, I had dreams of becoming a mathematics professor. I even worked as a Math SME and tutor for college students for a few years. So, when life took a turn and I became a blogger and poetry customizer, it felt… weird (for lack of a better word).

My autoimmune condition demanded that I slow down, and the brain fog that came with it made teaching harder than before. Writing, on the other hand, became my refuge—my way of processing and expressing. Even when it wasn’t public, it lent a quiet shoulder to lean on. Little did I know, I had been in love with writing all along.

My amma often recalls how, even at the age of five, I would scribble and sign my name across pages of notebooks or any random scrap of paper I could find. She used to joke that I’d make a good stenographer someday. None of us knew I’d end up becoming a writer, least of all me. But now, looking back at all my childhood essays, the journals I still hold dear, and even the random bus tickets and tissue papers I scribbled on and secretly saved, I realise I was born in love with words: their sound, their shape, the meanings they hold, the silences they evoke, and the music they create. I just hadn’t taken them seriously… until now.

So, after years of being married to Math, officially committing to writing came with its share of guilt trips and self-doubt. Even until a few months ago, whenever someone asked about my profession, my answer kept changing—“freelancer,” “I write customised poetry for gifts,” “I translate research papers”—but never simply, writer.

The reason? I didn’t have a structured education or certification in writing. The irony? Everyone else already saw me as one. My clients were returning clients. My friends and family referred others to me for writing assignments.

It was only recently after reading a testimonial from a client who’s trusted me with poetry gift orders for over ten years, that I realised something important: I’ve sustained and grown in this field for a decade, without any advertising. That’s a success I hadn’t seen for myself, but others had seen all along.

That testimonial, with its mention of ten years, was my aha moment —an epiphany soon followed by enrolling in Bound’s publishing course, which finally helped me move toward an official marriage with writing.

Now, if you’re wondering whether that means I’ve broken up with Math, no, not at all. We’ve reconciled. In fact, through my writing, I plan to explore Math too. It’s no longer a case of a secret affair—it’s more like a beautifully balanced equation where both sides finally make sense.

And this time, words returned with conviction, not as a passing muse, but as a lifelong partner I’m finally ready to acknowledge.

Testimonials

This post is part of the Blogchatter Half Marathon.

Essays/Articles, Poems

கலையும் கலைஞரும் – அத்தியாயம் 1 – திருமதி. லக்ஷ்மி ஸ்ரீனிவாசன்

என் உலகின் முதல் கலைஞர்

© http://www.promisingpoetry.org

கலை என்றால் என்ன?

இது பல நேரங்களில் ஒரு படைப்பாளியின் உள்ளே எழும் கேள்வி.
கலை என்றால் என்ன? படைப்பு எதற்காக? அதன் பயன் என்ன?

என்ன படைத்தாலும் — “இதனால் என்ன பயன்?” என்று தன்னைத் தானே அடிக்கடி கேட்கும் தன்மை ஒரு படைப்பாளிக்கே உரியது. எனக்கும் இப்படிப்பட்ட சந்தேகங்கள் பல முறை தோன்றும். ஆனால் சில சமயம் அமைதியாக உட்கார்ந்து சிந்திக்கும் போது பதில் கிடைக்கும்; சில வேளைகளில் பிறருடன் உரையாடும் போதும் வெளிப்படும்.

அப்படி எனக்குத் தோன்றிய பதில் இதுதான்:

கலை என்பது மனிதரின் உள்ளுணர்வையும், உணர்ச்சிகளையும், சிந்தனைகளையும் வெளிப்படுத்தும் ஒரு வழி.
அது ஓவியம், இசை, நடனம், எழுத்து, சமையல், தோட்டம்—எதுவாகவும் இருக்கலாம்.
வெளியுலகத்துடன் பேசாமலேயே “நான் யார், நான் எப்படி உணர்கிறேன்” என்பதைக் காட்டிக் கொடுக்கும் பாசாங்கற்ற மொழி தான் கலை.

சிலருக்கு கலை ஒரு ஆசை; சிலருக்கு அது ஆதாரம்; சிலருக்கு அடையாளம்.
ஆனால் யாருக்குமே அது “உள்ளிருந்து வெளியில் பாயும் உயிரின் ஓசை” போலவே இருக்கும்.

இது என்னுடைய அபிப்பிராயம். ஆனால் மனதில் எப்பொழுதும் மற்றவர்களின் பார்வையில் கலை என்னவாக இருக்கும், ஒரு கலைஞரின் சிந்தனை, படைப்பு, செயல்முறை எப்படிப்பட்டது, எல்லா கலைஞர்களும் புரிந்துகொள்ளப்படுகிறார்களா, அங்கீகரிக்கப்படுகிறார்களா என்ற கேள்விகள் எழுந்துகொண்டே இருக்கும்.

அப்படிப் பட்ட ஆர்வத்தில்தான் இந்த “கலையும் கலைஞரும்” என்ற தொடரின் யோசனை உருவானது.
இது தமிழ் மற்றும் ஆங்கிலத்தில் வெளியாகும் மாதாந்திரத் தொடர்.
இதன் மூலம் கலை, கலைஞர்கள், அவர்களின் சிந்தனைகள், செயல்முறைகள் மற்றும் தத்துவார்த்தங்களை அறியும் ஒரு பயணம் அமையும்.

அந்தப் பயணத்தின் முதல் அத்தியாயமாக—
எனக்கு முதல் கலையாகவும் முதல் கலைஞராகவும் தோன்றிய, இன்னமும் தினமும் என் வாழ்வில் தோன்றிக்கொண்டிருக்கும் என் அம்மா, திருமதி லக்ஷ்மி ஸ்ரீனிவாசன் அவர்களுடனான உரையாடல் இதோ உங்கள் முன்னே.

அம்மா, உங்கள் அபிப்ராயத்தில் கலை என்றால் என்ன?

அம்மா:
“அரிது அரிது, மானிடராய் பிறத்தல் அரிது” என்று அவ்வையார் சொன்னார். கடவுள் கொடுத்த இந்த மனிதப் பிறவி தான் மிகப் பெரிய கலை. நல்ல தேகத்தைக் கொடுத்து பிறக்க வைத்ததே வாழ்வின் முதல் கலை.

அதற்குப் பிறகு, நம்மைச் சுற்றியுள்ள ஒவ்வொரு விஷயமும் கலைதான். காலை எழுந்து சுவாசிப்பது, ஒரு நிம்மதி அடைவது, வாசலில் கோலம் போடுவது, சமையல் செய்வது — இவை அனைத்துமே கலை. அன்போடும் ஆனந்தத்தோடும் பார்த்தால், வாழ்க்கையே மிகச்சிறந்த கலை.

இயற்கையில் உங்களுக்கு எப்படி கலை தெரிகிறது?

அம்மா:
கடவுள் படைத்த உலகமே கலை. ஒரு புல், ஒரு பூச்சி, எறும்பு — எதைப் பார்த்தாலும் அதில் அற்புதம் இருக்கிறது. ஒரு வெள்ளரி பிஞ்சு தான் முதிரும் சமயம் அறிந்து கொடியிலிருந்து விடுபட்டு கொள்வதும்எறும்பு மழை வரப்போகிறதென்று உணர்ந்து தன் உணவைச் சேமிப்பது கூட கலை தான்.

ஒரு தாயின் கருவறையில் பத்து மாதம் குழந்தை வளர்வது எவ்வளவு அழகான கலை! பிறப்பு, மரணம் — எப்போது, எப்படித் திடீரென்று நடக்கிறது என்பதை யாராலும் சொல்ல முடியாது. அந்த அதிசய சக்தியே கடவுள், அதுவே கலை.

உங்கள் வாழ்க்கையில் கலை என நீங்கள் மதிப்பது என்ன?

அம்மா:
வாழ்க்கை வாழ்வதற்கே. அதை அழகாக அனுபவித்து, தானும் மகிழ்ந்து, மற்றவர்களுக்கும் மகிழ்ச்சி கொடுக்க வேண்டும். எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல், “சர்வம் கிருஷ்ணார்ப்பணம்” என்ற மனநிலை வந்தால், அதுவே வாழ்வின் அழகான கலை.

பிரபலமானவர்கள் தான்  கலைஞர்கள் என்று பலர் நினைக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு நீங்கள் என்ன சொல்லுவீர்கள்.

அம்மா:
என்னை பொறுத்தவரை கடவுளால் படைக்கப்பட்ட ஒவ்வொருவரும் கலைஞரே. எந்த எதிர்பார்ப்புமின்றி, அன்போடு செய்யும் செயல் அனைத்துமே கலை தான்.

நீங்கள் செய்யும் ஒவ்வொரு வேளையிலும் நேர்த்தியும் அழகும் வழிந்தோடுகிறது. தொட்டதெல்லாம் கலையாக மாறுகிறது. எழுத்து, சமையல், தோட்டக்கலை, கோலமிடுவது , எல்லாமே…ஆனால் இன்றைய காலத்தை போல் எதையும் உடனுக்குடன் வெளியுலகிற்கு புகைப்படம் எடுத்து காட்டியதே இல்லை …மேலும் எதில்  இருந்தும் பொருள் ஈட்ட முயன்றதில்லை …எப்படி எந்த ஒரு வருமானமோ எதிர்பார்ப்போ இல்லாமால் அனைத்திலும் ஈடுபாடுடன் செய்ய முடிகிறது ?

அம்மா:
அதற்க்கு காரணம் பொறுமை. அதற்க்கும் மேலாக கலையை கலைக்காகவே பார்ப்பது. அப்படி எந்த வித எதிர்ப்பார்ப்பும் இல்லாமல், முழு மனதுடன் எந்த ஒரு வேலையை நேர்த்தியாக செய்யும் போதும் , அது செய்து  முடிக்கும்போது கிடைக்கும் திருப்தியே சன்மானமாகவும் சந்தோஷமாகவும் மாறுகிறது. வேறு என்ன வேணும்  சொல்லுங்கள்?

புதியதாக தொங்கும் கலைஞர்களுக்கு நீங்கள் தர விரும்பும் அறிவுரை என்ன ?

அம்மா:
எல்லா விஷயத்தையும் ஆசையுடன் அனுபவித்து செய்யுங்கள்.

சரி…ஒரே ஒரு கவிதை ப்ளீஸ்

அம்மா:
கடவுளின் படைத்தல் கலையை வியந்தேன்
என் அம்மாவின் பொறுமை எனும் கலையை கற்றேன்
அப்பாவின் செய்யும் செயலின் நேர்மையை அறிந்தேன்
ஆசானிடம் எல்லாவற்றிலும் ஆனந்தத்தை அடைவதை கற்றேன்
வாழ்க்கை வாழ்வதற்கே
வாழ்க்கை அழகான கலை
அதை அழகாக அனுபவித்து
அனைவருக்கும் இன்பத்தை அளிப்போம்


ஆயர் கலைகள் 63 ம்
நாம் வாழும் அழகான வாழ்வில்
அனைவரும் அடைய ஆண்டவனை பிரார்த்திக்கிறேன்

ஆஹா அருமை!!

இந்த உரையாடலால் நான் உணர்ந்தது —
கலை என்பது பிரபலமான பெயரில் மட்டுமல்ல; பெரிய மேடைகளில் மட்டுமல்ல.
அது நம் அன்றாட வாழ்க்கையிலேயே உள்ளது.

கலை வாழ்வில் இருக்கிறது; வாழ்வே கலை.

என் வாழ்க்கையில் நான் சந்தித்த முதல் கலைஞர் — என் அம்மா.
அவரின் பொறுமையும், அன்பும், எளிமையும் எனக்குக் கற்றுத்தந்த மிகப்பெரிய கலை.

இந்த தொடரும் அவரோடு துவங்குவது அதற்கேற்ற அர்த்தமுள்ளதாக எனக்குத் தோன்றுகிறது.

வரும் அத்தியாயங்களில் இன்னும் பல கலைஞர்களின் குரல்களை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ள ஆவலாக இருக்கிறேன்.

இந்த உரையாடலை நீங்கள் எப்படி உணர்கிறீர்கள்? உங்கள் எண்ணங்களை கீழே கருத்துக்களில் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள்.

Essays/Articles

The Need To Know Your “Why” as a Poet To Do What You Do

Reflections & convictions from a Mathematician-turned-Poetpreneur

A click from Author's first spoken word performance at Gyan Adab, Pune.
Author’s first spoken word poetry performance at Gyan Adab, Pune.

Table of Contents
  1. Reflections & convictions from a Mathematician-turned-Poetpreneur
  2. Finding poetry in rhymes & chants
  3. Gitanjali-Biggest influence on my poetry (and life) journey
  4. Poetry & its various perspectives
  5. Key takeaways
  6. Well, if you want to know what a promising poetry has to say, then read this.

One needs a stronger sense of purpose to pursue their passion and live life on their own terms. And I wanted to find the purpose of poetry when I had this idea of becoming a Poetpreneur.

Poetry, as I believe, is the art of stringing words in the best order to say a story, to evoke an emotion to make one feel a particular way, intently and intensely. But how far can poetry go to change the world?

Can poetry calm the chaos, bring a battle to halt, comfort a desperate soul, bring in hope to hold on to life, earn love, make feel loved or say, pay your bill? The questions can be endless but finding answers for at least a few was vital for me to pursue my passion as a career.

Finding poetry in rhymes & chants

As someone lured to words, the sounds it evoked, the unseen rhythm & harmony it brought along, poetry had always been a part of my life. Be it in the nursery rhymes sung by Preeti Sagar, or in the rhythm from the stressed & unstressed syllables while chanting shlokas or in the beats of an unworded song of silence that I feel inside of me all the time, poetry has always had me enraptured.

There was always a kind of urge to pen down feelings and find ways to encapsulate even the everyday incidents in something extraordinary. And I did it in verses. Believe me or not, when I started out I was mad enough to capture even mosquitoes and cockroaches in creative imaginations just for fun. And of course, nature was my first love, thanks to my alma mater, Madras Christian College, know for its scrub jungle.

What started just as a passion, a way of expression soon turned out to be the compass of my life. Consciously or unconsciously I was seeking poetry to understand the complexities of life and trust me, poetry has led me to better places.

Gitanjali-Biggest influence on my poetry (and life) journey

Rabindranath Tagore’s Gitanjali is one of the biggest influences on my poetry (and life) journey and honestly, I don’t remember how I landed up with this book. But one thing that I clearly remember is that the very first poem in it had me in tears. Here is that piece:

Thou hast made me endless, such is thy pleasure,
This is my prayer to thee, my Lord-strike,
strike at the root of penury in my heart,
Clouds heap upon clouds and it darkens

Thou hast made me endless, such is thy pleasure
Thou hast made me endless, such is thy pleasure.
This frail vessel thou emptiest again and again,
and fillest it ever with fresh life.

This little flute of a reed thou hast carried over hills and dales,
and hast breathed through it melodies eternally new.
At the immortal touch of thy hands
my little heart loses its limits in joy
and gives birth to utterance ineffable.

Thy infinite gifts come to me
only on these very small hands of mine.
Ages pass, and still thou pourest,
and still there is room to fill.
— Tagore

More interestingly, I couldn’t move on to the rest of the poems and I didn’t force myself to do so too. I sat with the poem.  Some poems come to you to prepare you for an intense experience while some others come in as an assurance that your path is headed the right way. Gitanjali has poems that make me feel both ways.

You may read the review of Gitanjali in the post below.

Gitanjali by Rabindranath Tagore -Book Review

Poetry & its various perspectives

That cannot-be-worded, cannot-be-explained, cannot-be-seen kind of intense and intimate feeling that poetry brings along is what makes me want to read, write and gift poetry. There’s a magic in the kind of mysticism that every poem holds. It can shed light on different perspectives and an honest poem also holds the potential to even make you a different person in a single verse.

For example, the following lines,

“For men may come and men may go,

But I go on for ever.”

from the poem The Brook, by Alfred Lord Tennyson, has grown upon me with its ability to bring our various perspectives as follows:

In my schooling years, upon my first read, I took upon to its literal meaning like even if we human beings visit the Brook or not, it is going to keep flowing. I must say, at that time, I was lured to the music of the poem, the rhyme and rhythm that I didn’t look beyond this perspective.

When I was in college, I got to a place where the repetition of the line would give me an assurance that in spite of broken relationships, I can still go on with life. The line came as a comfort for my bruised heart and made me take it all lightly and move forward.

In my early twenties, the profoundness of the line left me awestruck. It’s only then I got the metaphorical meaning of the eternal existence of nature as against the impermanence of human lives.

And as I write this, there is a new perspective coming along. What if the “I” in the line is a symbolism of our soul? Doesn’t it make more sense? Our bodies (symbolized as men, here) will perish but the soul, the vital force of our existence, is for eternity. Wow! Poetry never fails to amaze me.

But wait, can amazement alone bring about a change?

I bet, it does. A single poem or even better, a single powerful verse is like a viable seed that can grow upon you in years, bearing the fruits of change rooted in profound perspectives. That is poetry for you.

Key takeaways

  1. Poetry can change the world, one person at a time (in case of page poetry) or one gathering at a time (in case of spoken word poetry).
  2. It helps shed many inhibitions, get clarity and also think laterally.
  3. Poetry holds the potential to bring in peace or start a protest; better handled with care!
  4. With its ability to hold different perspectives it only gets better with time.
  5. Poetry helps in appreciating the world around and the inside of us with much more intimacy.
  6. And if you ask me if it can help paying your bills, well, with technology at hand, it certainly can help earn a decent income. This endeavor, Promising Poetry, is an example (more on that in upcoming posts). A glimpse of how I do this is here.

Well, if you want to know what a promising poetry has to say, then read this.

May poetry find its way to the doors or atleast windows of your heart.

This post is a part of Blogchatter Half Marathon. The prompt “What if the world didn’t have art (poetry, here)”, made me take this perspective.